ارز دم لذت تو به سراب بکارت من..

هرجای بدنم را که زیر نگاهت ؛ لقمه کردی...

هر انگشتت را که جای جای پوستم ؛ بوسه کردی...

هر لحظه ای که وحشی شدی و خون آشامانه ؛ تنم را نوشیدی...

هر لحظه ای که غمین بودی و معصومانه از لباس آغوشم ؛ آرامش پوشیدی..

هر زمان که نگاه بر پوست ظریفم بستی و کبودانه ؛ انگشت نشانم کردی..

هر زمان که چشمانت ؛ شناور لطافت زنانه ام بود و فقط ستودی..

همه لحظه ای که درونم بودی و بکارتم ... سراب شده بود!

همه لحظه ای که گنج پنهان رانهایم را، گذشتی و بکارتم در دهانم ؛ کاشته شد...

چه دمی که گوشهایم ؛ ناله های هیجان تو را ؛ فراتر از تلخی زبان آغشته به تنت ؛ میشنید..

چه دمی که اصوات لذت من ؛ از پرواز زبان تو ؛ نفس بریده بود..

چه دما که معصومیتم ؛ خونین، از رانهایم سر میخورد..

چه دمی که سرکوب خواستنت ؛ سرباز دخترانگیم شده بود..!

چه حالتی که گیسویم ؛ تو را یادآور گهواره ات و لالایی مادرت بود ؛ نوازشش کردی..

چه حالتی که پنجه انداختی و اسباب خالی کردن وحش ات بود..

چه زمان که رضایت غریزه ات از داغی تنگ تنم ؛ مهمتر از درد و اشک دخترانه ام بود..!

چه زمان که اشکهایم ؛ خنجر فرو شده به اندام آماده به خدمتت بود..!

چه لحظه ها که قصابانه ؛ محتویات شکمم را به دهانم رساندی و خروپف سرکیفانه، هوا کردی ؛ بالش مشترکمان، دریای اشکهایم شد...!

و چه زمان که تنم،بوم نقاشی شده ای شد و ستودانه، تمام مکاتب هنری را به زانویش درآوردی...!

و چه ساعتهایی  که در نبود تو و یادآوری دستانت...لبانت...اندامت...حرصت...آرامشت ؛ زیر دلم، سرریزیه شورباپزانی میشد و لباسم را تر میکرد ؛ من آویزان به چای نباتهای مادر میشدم..!

همه دم... هر لحظه... هر زمان... هر ساعتی...؛

فقط و فقط در تنم ؛ لذت آرامش و لذت تو بود که از چشمه وجود من سیراب گشته بود...!